De paspop

Die dag keek ik in de spiegel en besloot ik dat ik mezelf een lichaam zou geven waar alle kleren leuk op stonden. Ik droeg een onderbroek van Björn Borg en jeans van Donna Karen New-York, een tee van Abercrombie en Fitch en een sweat-shirt waar GAP achter op stond. Maar het stond niet.
De onderbroek van Björn Borg kwam niet boven de boord van de jeans uit. Ik probeerde oversized. Je zag de roze Björn Borg letters net boven de jeans uitkomen. Ik glimlachte. Ik liep door de kamer en de jeans zakte langzaam van mijn heupen. Ik hield de broek vast en liep naar de spiegel. Onder de tee zag ik een buikje. De schouders van de tee vielen op mijn onderarmen. Ik zette de hood van het sweat-shirt op mijn hoofd. Het was een volledig nieuw heelal voor mijn gezicht. Als ik hip-hop danste viel hij af. Bovendien waren de mouwen te kort. Dat was het moment dat ik besloot mijzelf een perfect kledinglichaam te geven.

Na mijn besluit werd ik erg vrolijk en liep de rest van de dag naakt door mijn huis.

De uitvoering van mijn besluit bleek ingewikkelder dan ik voorzien had. Want hoe bepaal je het perfecte kledinglichaam? Ik besloot modellen te zoeken en plaatste advertenties. Acht schone lieden reageerden. Ik liet ze door mijn kamer paraderen en vertelde ze de bedoeling. Geen foto's, alleen als er kleren buitengewoon mooi stonden. Vier haakten gelijk af. De andere vier kwamen iedere zaterdag langs om kleren aan te trekken.
Ik liet de jongens al mijn kleren passen en als iets goed zat, nam ik de maten van het model op en maakte een foto; vooraanzicht en zijaanzicht. De maten en de foto's plaatste ik in een database. Na vier weken had ik drie matches van kledingstukken en lichamen; een geel t-shirt van Lacoste, één paar G-stars en een riem van Gucci. Ik had kunnen overwegen dat de meeste kledingstukken niet staan bij normale lichamen. Maar die gedachte vond ik economisch dermate belachelijk dat ik hem verworp. Ik kon niet geloven dat kledingontwerpers hun kleren niet zodanig vormgaven dat ze bij het grootste aantal mensen als gegoten zaten.
De volgende weken was er geen enkel model die iets als gegoten zat. Ik berekende dat ik er op deze manier veertig jaar over zou doen om voldoende matches van kledingstukken en lichamen te verzamelen voor een significante statistische standaarddeviatie van de maten van het perfecte kledinglichaam. Ik moest een andere oplossing bedenken.
Die oplossing kwam zomaar opeens in mij op; de paspop. Op paspoppen staan alle kleren immers als gegoten. Als ik een paspop zou kunnen krijgen, zou ik de maten hebben voor mijn nieuwe lichaam.
Een paspop vinden bleek niet makkelijk. Ik vroeg een aantal kledingverkopers naar de plaats waar de paspoppen vandaan kwamen, en het laatste meisje zei uiteindelijk dat ze die bestelden bij een zaak die de Paspoppenfabriek heette. Ze schreef het adres en telefoonnummer op een papiertje.
De Paspoppenfabriek was slechts een opkoopbedrijf van paspoppen. Ze kochten paspoppen in en verkochten die weer. Ik ging naar hun magazijn. Daar stonden 10.000 paspoppen, opgesteld in carré's en cohorten. Ze leken plastic soldaten van de Qin-dynastie. De eigenaar van de Paspoppenfabriek wilde mij eerst niet het adres geven van de fabriek die de paspoppen maakte, maar hij deed het uiteindelijk toch. Het bleek dat alle Europese paspoppen werden gemaakt in Czestochowa, Polen.
Vier generaties vrouwen hadden in Czestochowa paspoppen gemaakt. Ze leefden allemaal nog. Alleen de overgrootmoeder maakte geen paspoppen meer. Haar handen beefden te erg. De drie dochters gingen iedere dag in hun Polski-Fiat 125P naar de werkplaats, een klein vervallen schuurtje in Wrzosowa, een dorpje vlakbij Czestochowa. Daar hadden ze in een schuur van een boerderij een werkplaats en zetten de paspoppen in elkaar van onderdelen die ze van de Teatrzyk Kukiełkowy Fabryka ontvingen. De hele dag assembleerden ze perfecte plastic lichamen. De planken in de schuur lagen vol kartonnen dozen volmaakt gevormde handen, rompen met wasborden, gespierde bovenarmen en dijbenen. Zelf waren ze ongetrouwd. De Poolse mannen die hen aanbaden konden zich niet meten met de paspoppen.
Als particulier mocht ik geen paspop kopen. De directeur van de Paspoppenfabriek vertelde dat ze dat vroeger wel hadden gedaan, maar dat de paspoppen voor allerlei andere doeleinden werden gebruikt dan waar ze voor gemaakt waren. De filmpjes op internet van deze nevenactiviteiten werden dermate schadelijk voor het imago van het bedrijf, dat ze het niet meer toestonden.

Er zat niets anders op. Ik zou een paspop moeten stelen.

Na een aantal rondes door de stad om bij alle kledingwinkels paspoppen te bekijken, viel de keuze op een paspop van Cavalaro. Er stonden vier paspoppen in hun etalage. Hun kleren zaten als gegoten. Deze paspoppen hadden geen gezicht en de anonimiteit daarvan stond me aan. De gezichten van de paspoppen waren vervangen door een tennisracket, een piepschuimen bol volgeprikt met sigaretten op een speld en eentje had een enorme rode mond van triplex en werd bij de benen vastgegrepen door een pluchen orang-oetan. De paspoppen hadden namen gekregen, die op een bordje onder de paspoppen stonden: Roger Federer, Ashes to Ashes en Fay Wray. Ik vroeg me af hoe Ashes eruit zou zien als alle sigaretten waren opgerookt.
De laatste paspop had een elektrische bol waar de bliksem naar je hand toekomt als je hem aanraakt. Hij heette Electro. Ik stond voor de etalage en bleef naar Electro staren.

Ik kreeg van mijn vader een plasma-bol, toen ik zes was. Hij raakte de bol aan en twee enorme bliksemschichten knalden naar zijn hand. Ik schrok en stapte achteruit naar het einde van mijn kamer.
"Kom," zei mijn vader. Ik kwam, maar niet overtuigend. "Dit is een levensbal," vertelde mijn vader. "Alles wat leeft trekt energie aan. Raak hem maar eens aan met je handen." Behoedzaam raakte ik de bol aan. Twee blauwe schichten vlogen naar mijn handen.
"Zie je?" Ik knikte. "Hiermee kun je monsters uit je kamer houden. Monsters leven niet, en zijn bang voor deze bollen. Zolang je de bol op je kamer hebt, zal er geen monster onder je bed liggen."
Mijn vader stierf toen ik acht was. Hij was al een jaar ziek. Mijn moeder vertelde me dat hij nu in de hemel was, maar ik was niet overtuigd. We mochten hem nog een keer zien om afscheid te nemen. Ik nam de plasma-bol mee en stopte hem in zijn handen. Er kwamen geen bliksemschichten uit.

Ik liep de rouwkamer uit en huilde.

Ik maakte een foto van elke paspop. Thuis legde ik ze op een rij en dacht na over welke ik moest nemen. Ik dacht eerst aan Roger Federer, maar het handvat van het racket bleek op drie-vierde afgezaagd. Daarmee kun je niet meer tennissen. Ik vroeg naar de zaak van het afgezaagde tennisracket bij een meisje met roze en zwart haar dat achter de kassa stond, maar zij wist het ook niet. De keuze viel uiteindelijk op Electro.
Die dinsdag, terwijl het buiten regende en de straten blank stonden, liet ik me insluiten in Cavalaro. Ik hoorde de verkopers een voor een weggaan. Het meisje met het roze en zwarte haar had moeite met het opmaken van de kas en vloekte voortdurend tussen haar lippen. Ze at een appel. Een andere bediende praatte tegen haar en vertrok toen. Uiteindelijk ging ook zij weg. Ik hoorde de klik van de deur die op slot werd gedaan. Ik keek op mijn horloge en besloot dat ik om half acht uit het pashokje zou komen.
Het werd kwart voor acht. Ik hoorde mensen op straat lopen door de regen. Een paartje zei lieve woorden tegen elkaar. Het werd vijf voor acht. Het werd stil. Ik glipte uit het pashokje en kroop achter een rek Peppe's. In het donker was ik mijn oriëntatie kwijt. Eenmaal gewend glipte ik snel door winkel. Ik pakte Electro en rende stil naar de personeelsruimte. De tik van de deur die achter me sloot knalde in mijn oren. Hier kleedde ik Electro uit. Hij droeg vandaag jeans van Gecko, een zwarte Mexx longsleeve met daarover een Tommy Hillfiger. Hierbij was een bijpassende sjaal gedrapeerd. Uiteraard stond het Electro geweldig. Ik vouwde de kleren netjes op.
Met de naakte Electro onder mijn arm liep ik nu rustig de winkel door. Ik was casual winkelbediendejongen. De opgevouwen kleren van Electro legde ik terug waar Electro gestaan had. Met mijn goldcard opende ik het slot. Voor ik met Electro naar buiten liep stak ik alle sigaretten van Ashes aan. Het zag er geweldig uit. Ik vouwde de benen van Electro zo dat ik achter op mijn fiets kon. Ik draaide een spin om zijn middel zodat hij vast bleef zitten en fietste door de plassen naar huis.

Die avond stopte ik met roken.

De paspop werd opgelicht door het licht van de database op mijn computerscherm, terwijl ik de maten opnam. Drie dagen lang draaide ik met mijn bureaustoel van de paspop naar de computer, waar ik de getallen ingaf die ik opmat met een geel meetlint. De plasma-bol lag naast het beeldscherm. Ik gebruikte hem als gewicht voor schriftblaadjes waar ik de berekeningen op maakte die moesten leiden tot een tekening van het perfecte kledinglichaam. Maar het ging niet goed. Het perfecte kledinglichaam leek op de Incredible Hulk. En iedereen weet dat de Hulk kleren niet past. Geen enkel kleer past hem. Het meetlint was niet precies genoeg. Ik kon niet goed genoeg tekenen. Ik besefte dat ik moest investeren om de maten van het perfecte kledinglichaam te vinden.
Ik kocht een meetapparaat waar een rode laserstraal uitschoot. Het kon meten op een honderste milimeter nauwkeurig. Het apparaat sloot ik aan op mijn computer, waar een programma de maten omzette in een 3-D beeld van het object. Omdat ik het precies wilde hebben kostte het de computer drie dagen rekentijd om een 3-D beeld te construeren van Electro. Daarna ging ik zelf onder de laserstraal staan. Geleidelijk ontstond een 3-D beeld van mijn lichaam. De computer berekende de verschillen tussen mijn lichaam en dat van Electro. Er moest veel gebeuren.

Ik begon met een coctail van 20 pillen. Van L-Lysine, carotenoïden complex, Testovate de nieuwe Testoteron Booster en Creatine tot Vyotech Viraloid anabolic agent en een medley van Depo-Testosterone en 4e generatie anabolen, die verrijkt zijn met enzymen, zodat het op precies de juiste plek werkzaam is. Daarna volgden injecties met in oplosmiddel met benzylalcohol opgeloste versies van die middelen. Ik nam de injecties voor ik naar bed ging en voelde in mijn slaap de middelen door mijn bloedbaan racen.
Voor de cosmetische bijwerking van mijn lichaam kon ik niet naar de reguliere geneeskunde. Plastisch chirurgen met een praktijk in een ziekenhuis wilden er niet aan. Mijn voorstellen waren te vergevorderd en experimenteel. Ik was veroordeeld tot de zwarte markt. In de achterbuurten van de stad zat een aantal alternatieve cosmetisch chirurgen. Ze zaten achter een facade van Chinese geneeskundepraktijken, op zolders, achter belhuizen, achter Ethiopische goksyndicaten. Zij deden alles wat je vroeg. Mensen die van ledematen af wilden omdat die niet goed voelden werden geamputeerd. Een vrouw kreeg cup HHH. Een man kreeg snorharen die verbonden werden met zenuweinden in zijn wang. Een scheikundig laborante kreeg een klein cameraatje in haar oog, waarmee zij alles wat ze zag kon downloaden naar haar blog 'See the world through my eyes'. Toen ze aanwezig was op de plek waar een vliegtuig ontplofte en neerstortte namen alle nieuwszenders van CNN tot Al Jazeera beelden van haar blog over. Ze kreeg miljoenen fans over de hele wereld die niet meer naar buiten gingen en de hele dag de wereld zagen via het camera-oog van de vrouw.

Een commissie kwam tot de conclusie dat de bom gemaakt moest zijn door een ervaren scheikundige.

Hier kreeg ik mijn Behandelingen. Ik kreeg borstprotheses. Mijn vet werd afgezogen en op andere plekken weer geïnjecteerd. Met de maten die ik had opgegeven werden holle mallen gemaakt voor mijn armen. In mijn onderarmen werden roestvrijstalen spierprotheses geplaatst. Vervolgens moesten mijn armen drie maanden in de gietvorm blijven, terwijl ze werden geïnjecteerd met spierverstevigers en anabolen. Mijn bekken werd gebroken en met stalen pennen uitgerekt. Mijn benen werden in een machine geplaatst. Iedere dag werden mijn benen uitgerekt, zodat ze in de loop van een half jaar vier centimeter langer werden. Botten in mijn voeten werden afgevijld tot een perfecte maat 44. Ik verbleef twee jaar in de kliniek, waar ik voortdurend met morfine onder verdoving werd gehouden.

Na de cosmetische ingrepen moest mezelf blijven injecteren. Als ik zou stoppen zou de schok voor mijn lichaam te groot zijn. Het begon te werken. Mijn lichaam begon te veranderen. Mijn bewegingen werden ongecontroleerd. Alle zenuwbanen en ingesleten hersenprogramma's moesten wennen aan mijn nieuwe lichaam. Ik voelde me alsof ik een nieuwe pubertijd intrad.
Toen begon de pijn. Het waren intense steken door mijn lichaam. Alle spieren over heel mijn lichaam spanden en ontspanden zich in een onregelmatig en onvoorspelbaar patroon. Ik balde mijn handen in vuisten en kon ze niet meer ontspannen. Zwetend lag ik in mijn bed. Er ontstonden onregelmatigheden. Overal op mijn lichaam ontwikkelden zich uitstulpingen. Na een paar dagen bezweken ze en zat mijn lichaam vol blauwe kneuzingen. Op mijn pink zette zich kalk af op de botten en hij werd groter dan mijn middelvinger. Ik kon hem steeds moeilijker buigen, en op een dag bleef hij gewoon recht staan.
Het werd steeds moeilijker me te injecteren. Momenten waarop ik niet beefde werden steeds zeldzamer. De plaatsen waar ik me injecteerde werden keihard. Zelfs met de puntigste naald kon ik niet meer door het littekenweefsel boren.
Het lukte me niet meer mij mijn coctail van middelen toe te dienen. Ik begon te beven en al mijn lichaamsdelen maakten oncontroleerbare schokkerige bewegingen. Al mijn spieren spanden zich. Ik voelde mijn lichaam in een langgerekte beweging uit elkaar barsten. Ik moest de chirurg bellen.

Maar voordat het mij lukte mijn mobiel te pakken raakte ik buiten bewustzijn.

"Dit wordt ons grootste project tot nu toe," zei het Poolse meisje tegen haar zussen. Ze liep rond de assemblagetafel en schikte het mannenlichaam dat op de tafel lag. Het was vastgebonden met leren riemen. De zussen hadden een groene kiel aan. Om hun schoenen droegen ze plastic overschoenen.
Op een kleinere tafel lag een uitdraai van een computer. Het was een menselijk lichaam. Overal stonden maten geschreven. Overal op het lichaam van de man waren donkere lijnen getekend.
"Er moet veel gebeuren," zei de zus. De twee andere vrouwen knikten. Ze liep naar een stellingkast en rommelde in een doos met armen van de bovenste plank. Ze koos uiteindelijk een model 1541, gemaakt in de Teatrzyk Kukiełkowy Fabryka in 1992 door Kirsten Zarszyński. Ze boog de elleboog en de vingers. De pink zat vast. Ze draaide hem heen en weer. De veren in de pink gaven piepend mee. Ze smeerde hem wat met olie. Ze knikte en gaf de arm aan haar zus. Ze deden hun capuchons over hun gezicht en liepen op de assemblagetafel toe. Uit een rek met instrumenten haalde ze een zaag, die ze even heen en weer boog. Er klonk een zangerige toon, die door de schuur weerkaatste. Ze zette de zaag net onder de kop van de bovenarm, net onder de blauwe lijn. Toen begon ze te zagen. De ogen van de man schoten open en uit zijn mond kwam een woordeloze schreeuw.

Ik werd wakker in het donker. Ik moest heel nodig plassen en liep naar de badkamer. In de spiegel zag ik een perfect lichaam. Ik bewoog mijn pink. Hij knakte een beetje. Toen pakte ik een shirt van replay en een gebleekte Chasin' denim en kleedde me aan. Ik maakte het af met een oversized unbuttoned longsleeve shirt van Levi's en een blockscarf. Het stond me perfect.

In mijn perfecte lichaam liep ik naar mijn bureau en pakte de plasmabol. Er kwamen geen bliksems uit.